HELP!

Wij zijn van nature keigoed in het helpen van anderen.

Dat is gewoon wat wij als vanzelf doen. Misschien zelfs af en toe een beetje meer dan goed is. We willen zo graag de ander helpen dat we er vaak aan voorbijgaan dat we hiermee de ander een levensles onthouden. Ieder mens wil leren. Van kleins af aan, gaan we op ontdekkingsreis. Waar het begint met het ontdekken van je vingers en voetjes, vervolgt het later met interessante lessen over wie jij nu eigenlijk bent. Welke ziel gaat er schuil in jou, met welk zielsverlangen? Je ontdekt het door vallen en opstaan. Je stoot je neus, herstelt en stoot vervolgens je hoofd of struikelt over de plotselinge problemen op je pad. Door deze aan te kijken, leer je & groei je als persoon, maar ook als spiritueel wezen.

Deze lessen heb je nodig en vandaar de zin dat we wel eens vaker helpen dan goed is. Tegelijkertijd is het niet zo gek dat we dit doen. Wachten op een hulpvraag van de ander kan namelijk heel lang duren. Hulp vragen blijkt ongelooflijk moeilijk te zijn. Ergens in de loop van ons leven, zijn we verleerd de ander om hulp te vragen. Ergens in onze kindertijd is de ommezwaai gekomen van simpelweg je vader, moeder of grote zus om hulp vragen naar alles zelfstandig willen doen.

Je kunt immers alles zelf. Iets met eigen boontjes doppen ...

Ja, je kunt heel veel zelf. Het is alleen veel leuker om samen te werken, gebruik te maken van andermans ervaringen waardoor je zoveel makkelijker en sneller leert en dus groeit als persoon. Hulp vragen lijkt niet langer in onze genen te zitten. Hulp vragen is voor watjes, voor kleine kinderen en voor heel oude mensen. En zelfs voor die heel oude mensen is het vaak heel heel lastig om hulp te vragen en deze te aanvaarden. Het voelt als een tekortkomen, niet meer kunnen voldoen aan de standaard.

Welke standaard? Precies! Die is er niet, alleen in onze gedachten. Het is uitermate sterk en getuigt van enorme innerlijke kracht om keer op keer hulp te vragen en te kunnen ontvangen. Het is een groot gemis, als je dit jezelf niet gunt. Wacht niet met hulp vragen tot er geen uitweg meer is. Wacht niet tot het moment dat je hulpeloos (!) in je bed ligt weg te kwijen. Start vandaag. Vraag hulp!

Ja, ook als je het gevoel hebt heel gelukkig te zijn, gezond door het leven te huppelen. Oefen iedere dag, met de kleinste hulpvragen als 'Kun je even de deur voor me openhouden?' of 'wil je met mij meekijken waar ik goed aan doe?' Je zult zien dat ook hier geldt dat oefening kunst baart. Maak hulp vragen tot je 2e natuur, zodat je dit ook durft en doet in situaties waar je het nu wellicht nog als zwaktebod ziet.

Ik sprak zojuist een zeer bewuste vrouw die enorm veel innerlijk werk heeft verricht. Ondanks alle kennis, kunde en ervaring die zij heeft, duurde het bijna een half uur voordat ze de hulpvraag concreet wist uit te spreken. Het kostte haar overduidelijk veel moeite om haar zelfverzekerde en krachtige ik deze woorden te laten uitspreken. Des te krachtiger voelde het dat ze dit uiteindelijk deed. Het raakte iets dieps. Iets waar ik omwille van haar privacy hier niet verder op in ga.

Laat de boodschap helder zijn.

Je hoeft je voor niemand - echt helemaal niemand!- sterk te houden, groot voor te doen. Echt niet!! Het is zo ongelooflijk krachtig om dit pantser af te leggen. Jezelf te laten zien met al je pracht en praal èn met je kwetsbaarheid en je moeilijkere kanten. Het meest belangrijke hierin is dat je jezelf volledig erkent. Als jij niet volledig met jezelf kunt zijn, kun je dit ook niet tonen aan de buitenwereld en kun je er ook niet volledig voor de ander zijn.

Jij bent een compleet pallet aan kleuren, van zwart tot wit en alles ertussenin. Laat dit pallet volledig tot zijn recht komen en show het als een pauw die zijn veren spreid en er het hof mee maakt. En heb je moeite met de donkerdere kleuren, vraag dan simpelweg iemand om hulp. Er is altijd iemand die jou wil en kan helpen. 

Anderen helpen is immers onze natuur 😊