Ik wil hier weg! Echt weg en wel nu meteen!
De energie voelt zwaar, het is niet fijn. De druk op mijn hoofd neemt toe. Ik voel me verre van prettig en weet dat ik hier weg moet.
Mijn man en ik zijn net een uur of 2 in de Barefootwinkel geweest. Niets aan de hand. Achteraf al wel een klein signaal, een lichte hoofdpijn die op komt zetten. Ik vermoed dat het komt door te lang binnen zijn met veel mensen om mij heen en dus ga ik even een hapje frisse lucht scheppen. Prima zo.
Even later gaan we op zoek naar een gezellige plek waar we -plantaardig- kunnen lunchen, want onze trek is inmiddels goot (het is al 14 uur).
En dan gebeurt het. We lopen buiten en het voelt niet langer fijn. Ik kan het niet direct plaatsen, maar het voelt gewoon niet goed hier. Ik zie ook niets leuks om me heen en weet dat ik hier weg wil. Terwijl we nog 1 straatje verder lopen, neemt mijn zware gevoel toe. Thuisbrengen kan ik het nog steeds niet. Het is niet heel druk of zo en van die ene man -die duidelijk onder grote invloed is- heb ik ook geen last. Het is iets anders, iets grootsers.
We lopen richting onze auto en mijn man probeert te analyseren waar mijn plotselinge onrust vandaan komt. En dan ineens weet ik het en zeg:
De energie voelt hier echt heel zwaar. Het is alsof ik de oorlog in loop.
Plots realiseer ik me dat we in Arnhem lopen en komt 'de slag om Arnhem' bij me op.
Dat is het dus
De oorlogsenergie dient zich aan via mij en wil getransformeerd worden. In een flits denk ik terug aan Zwitserland, vorig jaar zomer, waar ik een week ziek was, doordat ik 'gebruikt' werd om zware energieën te transformeren naar Licht.
Nu zet ik mijn -inmiddels ontwikkelde- tools in en mijn hoofdpijn verdwijnt. In plaats van lunchen in Arnhem, wordt het verse thee Otterloo. Alles lijkt voorbij.
Lijkt. Tot vanmorgen.
Ik kan nauwelijks wakker worden. Hoewel ik afgelopen weken al om 7 uur aan het sporten was, sta k nu om half 9 op met een zwaar hoofd, oogwit wat niet wit is en het gevoel dat ik ieder moment kan huilen. Wat natuurlijk ook direct gebeurt
Ik weet gelukkig meteen wat het is. Het heeft niets met de start van mijn vakantie te maken (na drukke periode). Het is Arnhem. 100% Arnhem.
Ik ga mediteren voor mijn open raam (buiten regent het). Ik huil, tranen biggelen over mijn wangen. Ik voel de angst, bangheid. Mijn oma laat zich zien. Ik voel de angst die zij haar hele leven heeft meegedragen en ook op mìjn schouders landde. Ze vraagt het haar terug te geven en dat doe ik in volle liefde, met mijn beide handen op mijn hart. Angst mag getransformeerd worden. Ik ben deel van deze grote transformatie. Ik voel een verschuiving op alle gebieden: spiritueel, mentaal, emotioneel en fysiek.
Er gebeurt veel in mij. Angst maakt plaats voor vertrouwen. Er gaat veel tegelijk door mij heen. De Universele angst, zowel in Zwitserland als in Arnhem. Vorig jaar ging het over het leger van Napoleon, nu over de slag bij Arnhem. Het is de oorlog in ons die gevoerd wordt en nu mag shiften.
Ik vraag hulp aan mijn Engelen en gidsen. Hulp bij deze transformatie, het donker naar het Licht te brengen. Hoe meer besef ik krijg van wat er gaande is, hoe rustiger ik intern wordt. Buiten luiden de kerkklokken. De lucht klaart op. Er is licht aan het eind van de tunnel en ik ben hier om mensen dit licht te laten zien. Licht brengen in donkere tijden. Licht in hun persoonlijke zwaarte, in de donkerte van hun leven.
Mijn Engelen helpen mij hierbij. Net als alle andere Natuurwezens of welke naam je ze wilt toedichten.
Alles is energie.
Dit is wederom zeer voelbaar.
Alles is één.
Wij zijn één.
De merel vertelde het mij eerder deze week al: verwacht het onverwachte. Zij bereidde mij voor. Liet mij de dood zien. En toch kwam het onverwacht.
En ergens ook weer niet. Op een diepere laag was ik voorbereid, godzijdank.
Dit jaar ben ik er geen week ziek van, maar sta ik slechts moe op, huil mijn tranen en doorvoel de boodschap. Nu, een uur later, is de lucht flink geklaard, zijn mijn emoties gezien, gevoeld, gehoord en prikken er geen tranen meer achter mijn ogen. Het is ook gestopt met regenen. Vogels zijn weer hoorbaar en ondanks de compleet bewolkte lucht voelt het voor mij nu zonniger. Nog wel wat druk in mijn hoofd als naweeën. Het lijf komt er altijd wat vertraagd achteraan en het is helemaal ok.
....
Ik zit met mijn ogen dicht op een mediatiekussentje en voel dat mijn lijf -tijdens het doorvoelen van wat er door mij heen wil gaan- ongelooflijk veel subtiel kleine rondjes draait. Later gaat dit over in herhalende beweginkjes van achteren naar voren en viceversa. Er wordt veel in beweging gezet. De oorlog is uit mijn lijf. Angst verdwenen, er is ruimte gemaakt voor Licht.
Dankjewel Arnhem, dat jij mij tot je riep, zodat ik deze transformatie mocht en kon ondergaan.
Ik ben toe aan mijn volgende stap en kan deze nu zetten.
Namasté